Karta Informacyjna
Materiały dotyczące Koreańskich Pudełek Kultury znaleźć można w formie plansz.
Materiały dotyczące Koreańskich Pudełek Kultury znaleźć można w formie plansz.
Składany parawan to przedmiot umieszczany w pomieszczeniu w celu osłonięcia przed wiatrem, zakrycia czegoś lub dekoracji. Chaekgado byeongpung dekorowały gabinety zwane sarangbang do użytku mężczyzn i były parawanami z namalowanymi na nich książkami, różnymi przyborami piśmienniczymi oraz ceramiką. Chaekgado to twór politycznej ideologii dynastii Joseon, która kładła nacisk na edukację.
Biurko, przy którym siadało się podczas czytania lub pisania. Było używane głównie w sarangbang (gabinecie) podczas nauki.
Materiały używane podczas pisania: koreański papier hanji, pędzel, tusz i kamień pisarski (kałamarz), niczym nierozłączna czwórka przyjaciół; określane mianem munbangsau.
Przyrząd umożliwiający zawieszanie pędzli. Służy ich suszeniu oraz składowaniu. Na dolnej jego części znajdują się zawieszki, o które zahacza się pędzle.
Przyrząd oświetleniowy wykonany z drewna lub metalu, służący do zapalania umieszczonej w nim świecy. Świecę umieszcza się na krótkim świeczniku, do którego przyłączone są kontrolujący jasność świecy oraz blokujący wiatr - 'ognisty knot' (hwaseon), a także naczynie, do którego trafia wosk.
Portret oficera wojskowego Gwangseunga Mina w szatach z naszytym hyungbae przedstawiającym tygrysa
W okresie dynastii Joseon hyungbae to haftowane na szatach członków rodziny królewskiej oraz urzędników, na piersi i plecach, ozdobniki przedstawiające głównie żurawie oraz tygrysy. W zależności od statusu, szaty urzędników państwowych odpowiedzialnych za sprawy administracyjne przedstawiały zazwyczaj motywy żurawi, a oficerów wojskowych - tygrysów.
Portret Jedeoka Kima w jeongjagwanie
Nakrycie głowy noszone w domu przez przywódców społecznych zwanych sadaebu w okresie dynastii Joseon. Powstaje poprzez nałożenie na siebie dwóch lub trzech warstw, które utworzą 'górski' kształt kapelusza. Im więcej warstw, tym bardziej naturalnie kształty nakładają się na siebie, tworząc gładkie i piękne krzywe.
Składany parawan hwajodo to parawan z namalowanymi motywami kwiatów oraz ptaków, które wyrażają życzenie, by patrzące na nie małżeństwa wiodły szczęśliwe życie.
Niewielki mebel z wbudowanym lustrem, przy którym kobiety zwykły robić makijaż. Lustro znajduje się w górnej części, w dolnej natomiast szuflada na kosmetyki i akcesoria. Charakteryzuje się odpowiednim nachyleniem, które umożliwia stosowanie go na podłodze w pozycji siedzącej.
Pudełko zawierające akcesoria krawieckie potrzebne do szycia, takie jak igły, nici i naparstki. Wykonane z różnych materiałów, np. papieru lub drewna, w różnych kształtach. * Obok materiału, niezbędne podczas szycia przybory, nierozłączne niczym przyjaciele, czyli nici, igły, nożyczki, żelazka (indu lub darimi), miara, naparstki, określane są również mianem gyujungchiru (siedmiorga przyjaciół w pokoju)
Regał, na którym w sarangbang (gabinecie) lub anbang (pokoju pani domu) zwykło ustawiać się książki lub wazony. Otwarty z czterech stron. Charakteryzuje go równa długość i szerokość poszczególnych ‘pięter’, dzięki czemu odznacza się pięknym kształtem oraz wyczuciem proporcji.
Koreańska Agencja Treści Kreatywnych (culturecontent.com)
Tradycyjna koreańska ozdoba do włosów zapobiegająca rozpadaniu się splecionego na głowie koka(jjokmeori). Dwikkoji to kolejna ozdoba wpinana w spięte przez binyeo włosy.
Apdaenggi (po lewej) oraz doturakdaenggi (po prawej)
Jokduri to ozdobne nakrycie głowy noszone przez pannę młodą podczas ceremonii ślubnej. Po założeniu jokduri pannie młodej przymocowuje się także przy pomocy dużej szpilki binyeo dwa rodzaje ceremonialnych wstążek, apdaenggi oraz doturakdaenggi. Dwa dopasowane długością pasma apdaenggi zwisają z lewej i prawej strony binyeo i układają się na ramionach, podczas gdy wydłużone doturakdaenggi spływają z tyłu głowy panny młodej.
Okrągły wachlarz używany do zasłaniania twarzy panny młodej podczas tradycyjnych ceremonii ślubnych. Piwonie wyhaftowane na wachlarzu symbolizują bogactwo, dobrobyt oraz długie życie.
Jako że hanbok (tradycyjny strój koreański) nie ma kieszeni, potrzebny jest osobny woreczek do noszenia i przechowywania drobnych rzeczy. Na takich właśnie sakiewkach haftuje się kolorowe wzory, aby zapobiec pechowi i wyprosić szczęście. Okrągłe sakiewki nazywane są durujumeoni, a wielokątne - gwijumeoni.
Jest to rodzaj kwadratowego materiału zrobionego metodą patchworkową bojagi poprzez połączenie kolorowych skrawków tkanin w całość. Bojagi przeznaczone jest do owijania, przechowywania lub transportu niewielkich przedmiotów.
Indu to rodzaj podgrzewanego w ogniu żelazka używanego do prasowania zagnieceń tkanin oraz prostowania szwów i brzegów ubrań. Indupan natomiast to podkładany pod prasowane ubrania kawałek deski wyłożony warstwą bawełny, a następnie owinięty kawałkiem materiału.
Nakrycie głowy noszone przez chłopców podczas uroczystości Nowego Roku (Seollal) a także ich pierwszych urodzin zwanych dol. Swym kształem przypominać ma tygrysa i zapożycza od tego groźnego zwierzęcia jego siłę, która odstraszać ma wszelkie nieszczęścia oraz złe duchy, a zapewnić zdrowie i długowieczność.
Nakrycie głowy zakładane zazwyczaj dziewczynkom, łączące w sobie kilka daenggi (kolorowych taśm). Współcześnie noszone przez dziewczynki podczas świąt oraz uroczystości ich pierwszych urodzin wraz z saekdongjeogori (górną częścią garderoby, której rękawy zdobią kolorowe pasy), oraz dahongchima (szkarłatną spódnicą).
Tradycyjny męski strój hanbok składa się z jeogori oraz baji. Czasami na jeogori nakładana jest baeja (rodzaj kamizelki).
W skład tradycyjnego kobiecego stroju hanbok wchodzi jeogori i chima. Czasami na jeogori zakładana jest baeja (rodzaj kamizelki) oraz dodawane są ozdoby, na przykład norigae (rodzaj frędzli).
fragment obrazu “Sugyedogwon” , autor: Yu Suk
Kapelusz noszony przez mężczyzn w okresie dynastii Joseon, nazywany także heungnip (czarny bambusowy kapelusz) . Noszony mógł być tylko przez dorosłych.
“Koreański chłopiec w bokgeon”, autor: Elizabeth Keith
Nakrycie głowy używane przez uczonych konfucjańskich w okresie dynastii Joseon. Współcześnie chłopcy noszą je podczas świąt oraz jako część stroju w czasie uroczystości pierwszych urodzin.
“Refleksja nad obrazem”, autor: Kim Hongdo | Zbiory Muzeum Narodowego Korei
Nakrycie głowy noszone przez uczonych konfucjańskich wewnątrz Hyangyo (prywatnych akademii konfucjańskich) i Seowon (narodowych akademii neokonfucjańskich) w czasach dynastii Joseon. Podczas noszenia naturalnie zagina się do tyłu.
“Mężczyzna w galmo”, autor: Paul Jacoulet
Kapelusz nakładany na wyjściowy kapelusz gat podczas opadów deszczu lub śniegu. Wykonany z koreańskiego papieru hanji, następnie kilkakrotnie pokrywany olejem sojowym i olejem z pachnotki, dzięki czemu nie nasiąka wodą. Łatwy do złożenia i przenoszenia.
Jobawi to otaczająca twarz czapka zimowa noszona przez kobiety. Dziewczynki zwykły również nosić jobawi podczas uroczystości ich pierwszych urodzin wraz z saekdongjeogori (górną częścią garderoby, której rękawy zdobią kolorowe pasy), oraz dahongchima(szkarłatną spódnicą).
Nambawi to czapka noszona przez mężczyzn oraz kobiety podczas zimy. Na górze otwarta, tył zakryty, w środku wyściełana wełną lub futrem, na zewnątrz ozdobiona niebieskim jedwabiem i zawiązywana pod brodą.
Ozdoba do włosów udekorowana srebrną emalią w kształcie nasion gruszki. Przez dziewczynki noszona w miejscu grzywki, aby uzupełnić ich nie w pełni rozwinięte jeszcze włosy.
Okrycie wierzchnie noszone przez uczonych konfucjańskich seonbi okresu dynastii Joseon. Charakteryzuje się prostym sztywnym kołnierzykiem, szerokimi rękawami oraz przymocowaną z tyłu, niczym krótki tren, dodatkową warstwą materiału.
Ubranie noszone przez mężczyzn podczas wyjść poza dom. W odróżnieniu od dopo otwarte z obu stron, co zapewnia swobodne poruszanie; dodatkowo z szerokimi rękawami, co również miało wpływ na jego popularność oraz powszechność użycia.
Odzież wierzchnia noszona zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety poza domem. Określana mianem durumagi, co dosłownie oznacza “blokowana z czterech stron”.
Zakładana przez kobiety podczas wyjść poza dom. Pokazywanie twarzy przez kobiety mężczyznom spoza rodziny było źle postrzegane. Dlatego też opuszczając dom, kobiety przykrywały ją specjalną szatą.
Podczas noszenia hanboka (tradycyjnego koreańskiego stroju) wybierać należało także odpowiednie buty. Kobiety zakładały unhye, zwane również kkotsin mężczyźni natomiast - taesahye.
Posąg króla Sejonga przy Gwanghwamun, Seul
Hangeul to wyjątkowa forma pisma używana przez Koreańczyków. Stworzony przez króla Sejonga Wielkiego, Hangeul to system składający się z 17 spółgłosek oraz 11 samogłosek, które imitują swym kształtem narządy ludzkiej mowy (usta, język, jamę ustną, gardło) a także niebo, ziemię oraz człowieka. Król Sejong nazwał go Hunminjeongeum, co oznacza właściwe dźwięki do nauczania ludu. Opublikował także książkę pod tym samym tytułem, która zawierała zasady oraz akademickie tło powstania tego systemu pisma.
Taegeukgi to flaga narodowa Korei Południowej. Wzór taegeuk został umieszczony na środku białego tła, a cztery trygramy - w czterech rogach. Białe tło symbolizuje jasność, czystość i pokój, natomiast wzór taegeuk - harmonię yin i yang. Znajdujące się w rogach geon, gon, gam i ri symbolizują odpowiednio niebo, ziemię, wodę i ogień.
Yeonsang to mebel, który w górnej części posiada schowek na kamień pisarski, a pod nim półkę lub szufladę do przechowywania pędzli oraz innych przyborów do pisania.
Portret Hyeopa Gwona w samo
Kapelusz noszony przez urzędników wraz ze strojem oficjalnym. Mógł być także zakładany przez zwykłych obywateli podczas ślubu.
Na ceremonię ślubną pan młody dostarczał do domu panny młodej drewnianą gęś. Symbolizuje ona wolę szczęśliwego wspólnego życia, niczym para gęsi, która trwa w zgodzie i wierności.
Wachlarz to ręczny przyrząd do ochładzania za pomocą ruchów powietrza (seonchu to ozdoba zawieszana na wachlarzu). Wśród wachlarzy wyróżniano jeopseon, zwany także jwilbuchae, łatwy do przenoszenia oraz składania i rozkładania wachlarz z bambusowymi żeberkami.
“Yeosokdocheop”, autor: Shin Yun Bok | Kolekcja Muzeum Narodowego Korei
Przeznaczona do palenia fajka z długim cybuchem określana jest mianem jangjuk, natomiast fajka z cybuchem krótkim lub nieposiadająca go - gombangdae.
“Gisa gyecheop” (Zbiór obrazów Zgromadzenie Starszych) - fragment Gisasayeondo | Kolekcja Muzeum Narodowego Korei
Baekja to rodzaj białej porcelany wykonanej z białej gliny, szkliwionej skaleniem, a następnie wypalanej. Porcelanowe słoje umieszczano na meblach, aby bezpiecznie przechowywać żywność, alkohol, kwiaty itp. zarówno na dworze królewskim, jaki i w domach zwykłych ludzi.
“Dziecko w stroju urodzinowym dol” (Paul Jacoulet)
Pasek zakładany w pasie dzieciom podczas uroczystości pierwszych urodzin zwanych dol. Haftowano na nim dziesięć symboli długowieczności oraz błogosławieństwa mające zapewnić dziecku zdrowie i szczęście.